Ժամանակակից գյուղատնտեսությունը կանգնած է ջրի պակասի և հողի աղքատացման լուրջ խնդիրների առաջ։ Այս խնդիրները ստիպում են անցում կատարել դեպի ավելի խելացի և կայուն լուծումներ։ Նման նորարար մոտեցումներից է ակվապոնիկան, որը միավորում է ձկնաբուծությունն ու բույսերի աճեցումը՝ փակ ջրային համակարգում։ Երբ համակարգը սնուցվում է վերականգնվող էներգիայով (օր.՝ արևային կամ քամու), այն դառնում է գրեթե ամբողջությամբ ինքնաբավ և շրջակա միջավայրի համար անվնաս։ Այս մոդելը կարող է օգտակար լինել նաև Հայաստանի համար՝ ջրային պաշարների արդյունավետ օգտագործման տեսանկյունից, և կարող է խթանել տեղական տնտեսության զարգացումը և երիտասարդ ձեռնարկատերերի ներգրավումը։
Նիդեռլանդներում և Ճապոնիայում իրականացված ակվապոնիկա-ֆերմաների նախագծերը ցույց են տվել, որ ձկների արտաթորանքը ծառայում է որպես բնական պարարտանյութ բույսերի համար, իսկ ջուրը մշտապես շրջանառվում է՝ նվազեցնելով կորուստը։ Վերականգնվող էներգիայի օգտագործումը դարձնում է ամբողջ համակարգը գրեթե ինքնաբավ և շրջակա միջավայրի համար անվտանգ։ Այս մոտեցումը արդյունավետ է հատկապես քաղաքային ֆերմաների և փոքր համայնքների համար, որտեղ տարածքը և ռեսուրսները սահմանափակ են։
Ակվապոնիկ համակարգերը ջրի սպառումը նվազեցնում են մինչև 90%՝ համեմատած ավանդական գյուղատնտեսության հետ։ Վերականգնվող էներգիայի ներդրումը կրճատում է CO₂ արտանետումները, իսկ տեղական արտադրությունը նվազեցնում է մթերքի տեղափոխման կարիքը։ Այս մոտեցումը խթանում է տեղական զբաղվածությունը և սննդային անվտանգությունը՝ ապահովելով թարմ և առողջ արտադրանք։
Ակվապոնիկան ցույց է տալիս, որ գյուղատնտեսությունը կարող է զարգանալ առանց հողի և քիմիական պարարտանյութերի, պահպանելով բնությունը և ստեղծելով ինքնաբավ և կայուն արտադրական համակարգեր։ Այս մոդելը հատկապես օգտակար է Հայաստանի համար՝ ջրային պաշարների արդյունավետ օգտագործման, երիտասարդ ձեռնարկատերերի ներգրավման և տեղական տնտեսության զարգացման տեսանկյունից
Հոդվածը պատրաստեցին Գյումրու թիվ 4 արհեստագործական պետական ուսումնարանի ուսանողներ Ալվարդ Անդրեյանը, Ռուզաննա Մարինյանը, Անի Եղիլբաշյանը, Աշոտ Մուշեղյանը, Լյովա Աղումյանը, Յուրի Ղամբարյանը։
