Երբ կազմակերպությունն իր հիմնական շուկայում հասնում է զարգացման առավելագույն կետին կամ ցանկանում է նվազեցնել բիզնեսի ռիսկերը, կիրառվում է դիվերսիֆիկացման ռազմավարությունը: Այս մոտեցումը ենթադրում է ընդլայնում դեպի գործունեության նոր ոլորտներ, որոնք կարող են կապված լինել կամ կապ չունենալ ընկերության հիմնական գործունեության հետ:
Ռազմավարական կառավարման մեջ առանձնացվում են դիվերսիֆիկացիայի երկու հիմնական տեսակներ.
1. Հարակից դիվերսիֆիկացիա (Related Diversification)
Սա ենթադրում է նոր, բայց ընկերության առկա փորձին ու տեխնոլոգիաներին հարակից ապրանքների կամ ծառայությունների ավելացում: Այս դեպքում ընկերությունն օգտագործում է իր «միջուկային» հմտությունները նոր շուկաներ գրավելու համար:
Օրինակ՝ Canon: Լինելով լուսանկարչական ապարատների շուկայի առաջատար՝ Canon-ն օգտագործեց օպտիկայի և պատկերային տեխնոլոգիաների ոլորտում ունեցած իր հարուստ փորձը: Դա թույլ տվեց ընկերությանը հաջողությամբ մուտք գործել պատճենահանող սարքերի, տպիչների և բժշկական պատկերային սարքավորումների հարակից շուկաներ:
2. Ոչ հարակից դիվերսիֆիկացիա (Unrelated Diversification)
Այս դեպքում ընկերությունն ավելացնում է նոր ապրանքներ կամ ծառայություններ, որոնք ռազմավարական կամ տեխնոլոգիական որևէ կապ չունեն գործող բիզնեսի հետ: Սա հաճախ կիրառվում է խոշոր կոնգլոմերատների կողմից՝ ներդրումային պորտֆելը բազմազանեցնելու նպատակով:
Օրինակ՝ Samsung: Իր գործունեությունը սկսելով որպես սովորական առևտրային ընկերություն՝ Samsung-ը ժամանակի ընթացքում վերածվեց հսկայական կոնգլոմերատի: Այսօր այն գործում է այնպիսի բազմազան ոլորտներում, ինչպիսիք են սպառողական էլեկտրոնիկան, նավաշինությունը, շինարարությունը և կյանքի ապահովագրությունը: Այս ուղղությունների միջև ռազմավարական կապը նվազագույն է, սակայն դրանք ապահովում են ընկերության կայունությունը տարբեր շուկաներում:
Դիվերսիֆիկացիան պահանջում է հսկայական ռեսուրսներ և կառավարչական նոր հմտություններ: Նախքան այս ռազմավարությանն անցնելը, անհրաժեշտ է իրականացնել խորը վերլուծություն՝ հասկանալու համար, թե արդյոք նոր ոլորտ մուտք գործելու ծախսերը չեն գերազանցի սպասվող շահույթը: