Ուսուցման մեթոդաբանության ընտրությունը էապես ազդում է գիտելիքի յուրացման և ուսանողների ներգրավվածության վրա: Այստեղ առանձնանում են երկու հիմնական մոտեցումներ.
1. Ավանդական մոտեցում (Տեսությունից դեպի պրակտիկա) Այս մոդելում գիտելիքի փոխանցումն ունի գծային բնույթ. նախ ներկայացվում է տեղեկատվությունը դասախոսության տեսքով, այնուհետև տրվում են հանձնարարություններ և խնդիրներ: Ենթադրվում է, որ մատուցված տեսական հիմքը բավարար է գործնական խնդիրները հասկանալու և լուծելու համար:
2. Նախագծային մոտեցում (Խնդրից դեպի տեսություն) Նախագծային կամ խնդրահեն ուսուցման դեպքում գործընթացն ընթանում է հակառակ հաջորդականությամբ: Ուսանողներին նախ ներկայացվում է իրական բիզնես-խնդիր կամ նախագծային առաջադրանք (օրինակ՝ նոր բիզնեսի պլանավորում կամ գործընթացների օպտիմալացում), որից հետո նրանք ինքնուրույն փնտրում և յուրացնում են լուծման համար անհրաժեշտ տեղեկատվությունը:
Ուսանողի մոտիվացիան. Նախագծային մոտեցման հաջողությունը հիմնված է ուսանողի պատասխանատվության և ներքին մոտիվացիայի վրա: Ակտիվ ներգրավվածության բացակայության դեպքում ուսուցման գործընթացը կարող է ձախողվել:
Դասախոսի դերի փոփոխությունը. Այս դեպքում դասախոսը դադարում է լինել տեղեկատվության միակ փոխանցողը: Նա ստանձնում է ուղղորդողի (facilitator) դերը՝ օգնելով ուսանողներին գտնել ճիշտ աղբյուրներ, հասկանալ նյութը և այն արդյունավետ կիրառել խնդրի լուծման մեջ:
